Jak przeżyłam szewski poniedziałek

 Jakoś tak jesienią udałam się na Słowenię. Wstyd przyznać, ale nie do końca wiedziałam, gdzie na mapie znajduje się  ten kraik, który wygląda tak, jakby stwórca rozpostarł palce i umieścił go w zagłębieniu swojej dłoni.

Ljubljana, stolica Słowenii,  jest miastem, a w zasadzie miasteczkiem, jak z bajki. Wszystko tutaj znajduje się w zasięgu ręki, wszędzie można dojść pieszo i niespiesznie. Prawdziwy raj dla leniwych turystów: miniaturowe stare miasto gdzie od katedry do zamku można przejść w pięć minut, od zamku do rynku przez kolejne pięć minut, od rynku do targu nawet krócej… Knajpki wprost wpadają na człowieka, ludzie są gościnni i serdeczni.  To urocze miasteczko, zwane miastem smoka, było swego czasu świadkiem ważnych, historycznych wydarzeń. Wieść gminna niesie, że to aż do Słowenii dotarł Jazon i jego drużyna poszukująca złotego runa i to tutaj właśnie walczyli ze strzegącym go smokiem. Historii o smoku można tu usłyszeć znacznie więcej, można też zobaczyć go praktycznie wszędzie i na wszystkim. Ljubljana szczyci się hotelem Slon (słoń), zbudowanym ponoć w miejscu postoju Hannibala, który przeprawiał się przez góry na słoniach w czasie wojny punickiej. A zamek lublański podobno wznieśli pierwotnie Celtowie.

Warto odwiedzić to piękne miejsce, które troszeczkę przypomina domek dla lalek: jest piękne, zadbane, pastelowe,  bardzo czyste i eleganckie. Weekendowy wypad do stolicy Słowenii może być dla wszystkich prawdziwą odskocznią od codzienności.

Jednakże nie byłabym sobą, gdyby moja wyprawa odbyła się zwyczajnie i bez zakłóceń. Przynajmniej w jedną stronę. Już na Okęciu okazało się, że co prawda udało mi się załapać na lot bezpośredni, ale do Słowenii będę lecieć pierdolotką, czyli turbośmigłowcem - samolotem tak małym, że bagaż podręczny oddaje się przed wejściem na pokład do głównego luku bagażowego, bo za nic nie da się go upchnąć na pokładzie;  i tak głośnym i chwiejnym, że sztorm na Bałtyku przy dziesiątce to mały pikuś. Pan Pikuś ;)

Głucha i wybujana na maksa wysiadłam z samolotu i udałam się do budynku wielkości kiosku Ruchu, czyli lokalnego lotniska. Przed wyjazdem przeprowadziłam rozpoznanie bojem i dowiedziałam się, że taksówki absolutnie nie przyjmują kart płatniczych. Postanowiłam zatem uzbroić się w twardą walutę i w tym celu udałam się do bankomatu. Ten był uprzejmy połknąć moją kartę zupełnie bez uprzedzenia i trwał niewzruszony moją trudną sytuacją. Postanowiłam nie łamać się tak od razu, bo twardym trzeba być, nie miętkim. Wyciągnęłam z czeluści swej subtelnej damskiej torebki telefon służbowy, żeby zadzwonić do banku zwizualizowanego na bankomacie, kiedy okazało się, że jakimś cudem mój roaming akurat w Słowenii nie działa. Przyznam szczerze, że tutaj już zaklęłam szpetnie pod nosem. Ale nie ze mną te numery, Bruner. Wyciągnęłam z zanadrza telefon prywatny i prawie udało mi się z niego zadzwonić, bo nawet wybrałam numer do banku. Jednakże był to mój szewski poniedziałek, ponieważ mój prywatny telefon rozładował się zaraz po pierwszym sygnale. Power bank został w domu na stole, naładowany na sto procent. Spojrzałam nerwowo na zegarek – do spotkania z klientem zostało niespełna czterdzieści minut, a ja nawet nie wiedziałam, jak daleko jestem od miasta.

Postanowiłam działać. Zaczepiłam jakiegoś sympatycznie wyglądającego mężczyznę z identyfikatorem lotniskowym przypiętym do klapy marynarki. Na wszelki wypadek zaciągnęłam go przemocą do bankomatu, choć bronił się i wyrywał – no niestety, jego angielski nie był na tyle dobry, żeby pomógł mu zrozumieć, że nie chcę go obrabować, a wręcz przeciwnie – sama potrzebuję pomocy. Od bankomatu postanowiłam się nie oddalać pod żadnym pozorem na wypadek, gdyby jednak zmienił zdanie i po pewnym czasie zdecydował się wypluć moją kartę, co już kiedyś mi się zdarzyło w Anglii.

Pracownik lotniska skrobał się po czole, malowniczo czochrał grzywkę, pocił się i krzywił patrząc na mnie, kiedy odstawiałam pantomimę pod tytułem: zeżarło mi kartę, ratuj dobry człowieku. Ja zaś zastanawiałam się w duchu, jakie są kryteria doboru personelu lotniskowego, skoro znajomość angielskiego, dość oczywista sprawa na innych lotniskach, nie jest tutaj jednym z nich.

W końcu pojął, o co mi chodzi. Wyciągnął swój telefon, zadzwonił do banku, słuchał ich odpowiedzi stanowczo za długo, jak na moje skołatane nerwy, a następnie on odstawił pantomimę pod tytułem: stój tutaj kobieto nie wiadomo skąd, wariatko ty jakaś, i czekaj na gościa od bankomatu, który już tu jedzie, żeby ci wyciągnąć twoją zakichaną kartę i daj ty mi wreszcie święty spokój. Przynajmniej tak to odebrałam.

Gość od bankomatu pojawił się po pół godzinie. Niespiesznie wysiadł z samochodu (mnie zaczął się już z nerwów kurczyć żołądek), niespiesznie otworzył bankomat od zadniej strony, niespiesznie wyciągnął z niego moją kartę, niespiesznie omiótł mnie spojrzeniem, jakby sprawdzając, czy jestem godna zwrotu i powiedział najczystszym w świecie angielskim: ten bankomat nie działa. I wskazał kartkę z tą że informacją przymocowaną do bankomatu. Oczywiście, informacja była po słoweńsku.  A bankomat dość sprawnie połknął moją kartę, jak na nieczynną maszynę.

Podziękowałam nadzwyczaj uprzejmie, przez zaciśnięte zęby i nie zaryzykowałam próby podjęcia gotówki w sąsiednim bankomacie, jak zalecał wyciągacz kart. Wsiadłam natomiast rączo do taksówki, prosząc kierowcę, żeby najpierw zatrzymał się przy jakimś bankomacie, a dopiero później pomknął chyżo pod wskazany adres. Mina kierowcy, kiedy poprosiłam o podwózkę do bankomatu – bezcenna. Spojrzał najpierw na dwa bankomaty stojące przed wejściem na lotnisko, następnie na mnie, chrząknął i chyba tylko wrodzona grzeczność pozwoliła mu wstrzymać się do komentarza. Spotkanie z klientem właśnie się zaczęło. Przynajmniej teoretycznie.

Wyjechaliśmy na trasę szybkiego ruchu i, zgodnie z założeniem, zaczęliśmy szybko zmierzać w stronę majaczącego na horyzoncie miasta. Odetchnęłam, niekoniecznie z ulgą. I w sumie słusznie, że odetchnęłam bez ulgi, bo prawie w tym samym momencie taksówką rzuciło na bok i stanęliśmy. WTF?!!! - pomyślałam bez entuzjazmu. Złapaliśmy gumę… No i nie uwierzycie: taksówkarz niespiesznie wysiadł z samochodu, niespiesznie obejrzał kapcia, niespiesznie udał się do bagażnika… a mnie wreszcie i ostatecznie trafił szlag. Parszywy szewski poniedziałek!!!

Kiedy ostatecznie udało mi się dotrzeć na spotkanie, mój klient, osoba niezbyt wylewna z natury, chwycił mnie w objęcia jak własną matkę/córkę/narzeczoną (niepotrzebne skreślić). Spóźniłam się prawie o dwie godziny.  Dowiedziałam się, że on myślał, że się zgubiłam, a przynajmniej zostałam porwana. Ponieważ nie miał do mnie telefonu, obdzwonił kogo się dało, w tym mojego szefa oraz kilka biur zagranicznych mojej firmy. Ponieważ otrzymał potwierdzenie, że ostatni raz łączyłam się z ludźmi z lotniska w Warszawie, poinformował wszystkich zainteresowanych, że zaginęłam i spowodował, że w każdym zakątku świata rozpoczęto poszukiwania na szeroką skalę, pierwotnie ograniczając się, oczywiście, do niezliczonych rozmów telefonicznych. Ja byłam daleka od tego zgiełku. Mój roaming szczęśliwie nie działał.

Nic to – pomyślałam – teraz to już z górki. O, jakże dalece się myliłam!